Skip to content

2008 Luidde de reanimatie van het GAC-competitieteam van de mannen in. Sterker nog, maar liefst twee Hilversumse mannenteams verdedigen dat jaar het Gooi: in de tweede en in de derde divisie. Vol goede moed begonnen we aan dit avontuur, wat ons in de tweede divisie langs exotische oorden leidde: Sittard, Helmond, en Uden vormden het strijdtoneel destijds. Vol heimwee zaten we honderden kilometers van huis, hoorden we vreemde dialecten om ons heen, en voelden we ons niet op onze plek tussen het plebs; hevig verlangend naar onze Gooise villa’s. Ondanks deze onmenselijke onstandigheden weerden we ons kranig en liepen we uiteindelijk na de wedstrijd in Uden op 19 punten (op een score van 16.000) plaatsing voor de finale mis. Niet het gewenste resultaat, maar wel met een lichtpunt: een heus clubrecord op de Zweedse estafette!
‘De 19 punten van Uden’ is nu verplichte leerstof op Hilversumse middelbare scholen. We werden als helden onthaald, op televisie gehuldigd en wisten er veel lucratieve mediaoptredens uit te slepen. Maar, de zure nasmaak van het nét mislopen van de finale bleef. We lieten de koppies echter niet hangen, en gingen terug naar de tekentafel. Vele lange avonden werden gemaakt, Kerstmis werd niet met de familie gevierd maar gevuld met overleg, discussie en bezinking. Deze opofferingen hadden als resultaat een revolutionair strategisch meesterplan: we moesten bij de volgende poging gewoon meer punten halen.
En de volgende poging kinderen, die was fantastisch. In 2010 (2009 was slecht, die negeren we) veroverden we vele Nederlandse banen, om uiteindelijk in de finale te stranden, daarbij enigszins bestolen door een verkeerd geplaatste horde. De echte opmars was gestart: in 2011 wisten we weer de finale te halen, zelfs te promoveren en belandden we in het beloofde land: de eerste divisie. En, als ik er niet bij was zou ik het niet geloven, in ons eerste jaar (2012) in de eerste divisie promoveerden we (en de vrouwen ook) naar de eredivisie! Nu hoorden we bij de echt grote jongens, konden we een fulltime sportcarrière gaan plannen en op onze 35e met vervroegd pensioen gaan. Ha!
…Niets was minder waar. Keihard werden we afgeslacht. Rondgeschopt, teruggewezen, afgetroefd: u snapt het. Met de staart tussen de benen vluchtten zowel de mannen als de vrouwen van GAC terug naar de veilige haven van de eerste divisie.
2014 En 2015 kabbelden voort en leidden tot probleemloze handhaving. Het huidige jaar bood meer perspectief: na twee wedstrijden draaiden we stabiel mee in de top en was het halen van de finale een veredelde formaliteit: als niet de helft van het team zou uitvallen zou het geen problemen op mogen leveren.
En dat deed het niet. In Utrecht, op de baan waar we in 2012 promotie naar de eredivisie afdwongen, gingen we op deze heerlijke zomerse dag de strijd aan, een zomerse dag die werd gekenmerkt door keiharde regenval, onweers- en hagelbuien en een wedstrijd die meermalen werd stilgelegd vanwege het voorgaande. Ondanks dat topprestaties geen vereiste waren, liet het team zich toch duidelijk gelden. Top 3-noteringen waren er voor Paul (2e), Jurre (1e), Roman (1e), Cas (3e) en Christian (2e). Als slotstuk werd het genoemde lichtpunt van Uden uit 2008 gedoofd: het clubrecord op de Zweedse estafette werd met ruim anderhalve seconde verbroken! Hiermee was plaatsing voor de finale een feit met een 2e plek in de eerste divisie. Een spectaculaire prijsuitreiking volgde, waar we een schitterende flitsende bokaal ter grootte van een kroket kregen. De finale volgt in september.
Speciale vermelding voor Marc, die ik in de opstelling uit 2008 al als jurylid tegenkwam.
Dirk-Jan Graat

Back To Top