Skip to content

Om een hele, hele, hele stomme reden is er besloten om het NK Senioren, en daarmee ook het NK Junioren, naar voren te halen op de kalender.  Een van de gevolgen is dat junioren tot 2x toe op vrijdag vrij moeten vragen van school en sommigen zitten middenin hun toetsweek. Natuurlijk geven scholen dispensatie voor het NK, maar lekker handig is het niet. Alsof de jeugd het niet al druk genoeg heeft in juni, zo einde schooljaar.

Een ander gevolg is dat de 2e A competitiewedstrijd, waar geen ruimte meer voor was op de zondagskalender op een zaterdag werd gepropt, vlak voor de 2e senioren competitie op zondag, middenin de voorbereidingen voor het belangrijkste schoolevenement van het jaar; de eindtoetsen en erger: middenin de voorbereiding voor het NKJ over 3 weken en het NK over 4 weken.
Voor wie er niet bij was is het moeilijk voor te stellen hoe stil het was bij de 2e A competitiewedstrijd  in Amsterdam. Je kon afgelopen zaterdag een kanon afschieten bij av Atos en de paniek die daarbij zou ontstaan zou nog niet eens een gebroken pootje bij een verdwaalde egel op het gras veroorzaken. Ik geloof dat er nu echt serieus meer officials op de baan stonden dan atleten.

Het leek erop dat alleen de ploegen die kans maakten op het NK teams Junioren in september een beetje een stevige delegatie hadden gestuurd; de rest bleef thuis, achter de geraniums geen risico’s nemend, in de studieboeken of op een wedstrijd elders om kwalificatie voor het NK af te dwingen of veilig te stellen.
En dat gold voor GAC net zo goed. In de week voor de laatste inschrijfmogelijkheid stroomden de afmeldingen binnen, de een op tijd, de ander veel te laat en gelaten ging de ploegleider aan het puzzelen en appen, aan het appen en het puzzelen tegen de bierkaai. Twee dagen voor het sluiten van de inschrijving besloot de ploegleider officieel het doel –plaatsing voor het NK Teams- te laten varen voor zowel de jongens als de meisjes en dat iedereen lekker voor eigen succes kon gaan.  Dat wil zeggen: relaxed thuisblijven of alleen de onderdelen doen die je liggen, geen sacrifices, geen taking ones for the team. Lekker een beetje aimlessly sporten.
Maar ja, de GAC zou de GAC niet zijn als de overgebleven atleten de koppen niet bij elkaar hadden gestoken en zich aan gingen melden voor, voor hun, de meest belachelijke onderdelen. Enkel en alleen om toch te proberen de finale te halen. En we mochten zelfs een spijtoptant terug verwelkomen.
Het zijn die momenten, lieve lezer, die het GAC-hart nieuw bloed geven en harder doen bonzen.
Ik zal daarom voor het eerst in mijn stukjesschrijfcarrière geen namen noemen, niemand uitlichten of extra bekloppen want elk punt is door elke atleet aanwezig met het zweet in de wenkbrauw en de tong op de kin voor het team binnengehaald. De atleten zijn moe. Moe van school, van zware trainingen voor het NK, van de hitte en de zon, van het party-en want daar ben je jong voor, maar als ze er moeten staan voor elkaar, dan staan ze er. Elkaar intapend, masserend, haptonomerend, koelte toewuivend, water brengend, aanmoedigend, feliciterend.
Hoe fijn is het dan om als kers op de taart onderweg naar huis de ranglijsten te raadplegen en tot de ontdekking te komen dat beide teams, zowel de jongens als de meisjes, zich gewoon geplaatst hebben voor de finale?
Dat is natuurlijk slechts een kers; de taart, en daar gaat het om, was er altijd al. Een heerlijke grote dikke blauw-gele GAC-taart met alles erop en eraan. Echt om van te smullen.

Volgende ontmoeting: NK teams op 2 september ergens in Nederland. Be there or be ■
Stéphane
Op de foto een deel van de crew, inclusief onze trouwe jury,  chillend in de schaduw.

Back To Top