Skip to content
  • Blog

18 april 2015, Krommenie.

De baan van av Lycurgus ligt er verlaten bij. De vrijwilligers en de baanploeg van de vereniging uit Krommenie hebben in razend tempo de materialen opgeruimd en de bakken gesloten; men wil naar huis. Dea en haar wedstrijdsecretariaat leggen koortsachtig de laatste hand aan het verwerken van de laatste uitslagen zodat ze vanavond nog op de website staan. Op het veld staat een verdwaalde official met een nog meer verdwaalde trainer wat na te praten over de dag.
De official vertelt over een moeder die kwam vragen of haar zoon zijn race mocht overlopen omdat zijn startblok verkeerd stond en hij daardoor niet goed was uitgekomen op de eerste horde.
De trainer vertelt over het jurylid dat hem had gevraagd of het maximale aantal pogingen bij hoog ook vier was, net als bij de werpnummers.
Het is de CD junioren competitie ten voeten uit. Nog geen volwassen atletiek, maar ook geen kinderspel meer. Een beetje als dat liedje van Paul van Vliet. Er net tussenin.
Mooie dingen waren er van de GAC te zien geweest vandaag. Tegen de 40 meter speerwerpen, over een lat op 1 meter 75 hoogte, hordenpassages alsof ze er niet stonden en 1000 meters gelopen alsof het maar de helft was.
Maar natuurlijk ook klein  menselijk drama. Afstanden die te ver bleken, of niet ver genoeg, latten die er op onverklaarbare wijze steeds af vielen, speren die alleen op hun kont wilden landen. En de mama of papa die het allemaal belangrijker leek te vinden dan de atleet zelf.

Kritiek moet je uiten. Opbouwend of niet, je wil het niet opkroppen of wegstoppen om de vrede te bewaren. Zelfs afbrekende kritiek heeft als uiteindelijk doel dat alles beter wordt. Toch?
Te vaak echter wordt als de dingen goed gaan vergeten dat ook te benoemen, te becomplimenteren. Of wordt het slechts terloops in het voorbijgaan kort aangestipt. Als vanzelfsprekend.
Natuurlijk wordt de winnende atleet bejubeld en de pr gevierd, maar is in feite niet elke poging tot wat dan ook een staande ovatie waard. Of in ieder geval een high five? Je probeerde toch altijd je aller-aller-allebest te doen? Ook als het resultaat anders is dan je verwachtte of waar je op hoopte.

De CD competitie is een complexe aangelegenheid: 10 GAC ploegen, 94 atleten op 9 verschillende onderdelen in 4 categorieën, 14 trainers en weet ik hoeveel ouders die allemaal het beste willen en daar verschillende ideeën over hebben. Dat kan een explosieve mix zijn, maar vandaag ging het allemaal heerlijk soepel.
Bij deze wil ik dan ook alle atleten, ploegleiders, trainers, juryleden, ouders en fans namens de club bedanken voor een supergladde en gezellige competitiewedstrijd. Met een diepe en respectvolle buiging.
Ik heb genoten.
Stéphane

Back To Top